Jhumpa Lahiri'den “Saçında Gün Işığı”

Üç nesil ve iki ülkeye yayılan bir roman
Jhumpa Lahiri'nin Saçında Gün Işığı adlı kitabı 2013'te Man Booker'a aday gösterildi ve National Book Award finalisti oldu Man Booker'ı o güne kadar ödülü alan en uzun kitap olan [848 sayfa] The Luminaries ile başka bir kadına, Eleanor Catton'a bırakan Lahiri, National Book Award'da ise George Saunders ve Thomas Pynchon gibi Amerikan edebiyatının en iyi yazarlarıyla birlikte finalistler arasındaydı Lahiri, 2000'de, Interpreter of Maladies (Dert Yorumcusu, Everest Yayınları, 2000) adlı öykü kitabıyla ise Pulitzer'i kazandı
Saçında Gün Işığı'nda Lahiri, bizlere Hindistan'da büyüyen iki kardeş üzerinden, sonrasında ABD'ye uzanacak bir ailenin çok jenerasyonlu hikâyesini anlatıyor Daha olgun ve akil diyebileceğimiz abi Subhash ve ondan sadece on beş ay küçük, kural tanımaz Udayan ile başlayan, nesillere yayılan bir hikâyeyi anlatmak istiyor bize; kendi doğduğu ve büyüdüğü coğrafyanın hikâyesini, Hindistan ve ABD'nin hikâyesini Kitabın orijinal adı olan "The Lowland" [Ova, düzlük alan] ile, bir coğrafya öyküsü okuyacağımızın mesajını alıyor ve bunu hemen kitabın ilk sayfasında görüyoruz: "Bazı hayvanlar kurak mevsime dayanabilecek yumurtalarını bırakırlardı buraya Bazı hayvanlarsa kendilerini çamura gömmek kaydıyla ölü taklidi yaparak hayatta kalır, yağmurun dönüşünü beklerdi "
Varlığını oldukça küçültmeye çalışan, itaati görev bilen Subhash ve kural tanımazlığın kalıcı mirasına sahip Udayan Birbirlerinden çokça yönden ayrılan, fakat "satranç tahtasının başında otururken, birbirlerinin yansıması gibi" görünen iki kardeş Birbirlerininkinden farklı iki hayatı seçer ve onların hayatları üzerinden, Hindistan'da başlayıp Amerika'da devam eden üç nesil anlatılır